20191015

De terugreis, we schrijven het verhaal in de Sheremetyevo luchthaven van Moskou. We hebben toch een paar uur dat we moeten wachten op onze verbinding naar Brussel.  We hebben er net een vlucht van 10 uur op zitten tussen Tokyo en Moskou. Je kan wat films bekijken en een poging doen om wat te slapen, maar van dat laatste is er niet veel in huis gekomen. Niet moe genoeg waarschijnlijk maar het was ook behoorlijk warm op het vliegtuig zelf.

Aeroflot is de Russische maatschappij die ons terug brengt. De bediening is zoals het hoort, maar vriendelijker kan ook. Eenmaal in de luchthaven moeten we drie maal van rij veranderen om dan uiteindelijk weer in dezelfde rij te staan zoals eerst voor een paspoortcontrole.  De mensen die dit moeten regelen  kennen hun job duidelijk niet. De Japanners kijken onbegrijpend hoe chaotisch het hier verloopt. Aansluiten in de rij is meteen ook verdwenen. We waren dat nu gewoon, maar hier zijn ze gewoon van te dringen en voor je neus in de rij te springen. Ik vrees dat dit niet alleen het geval is in Moskou.

De Japanse aankondigingen zijn nu ook weggevallen. Ook zoiets waar we al aan gewend waren, het wordt nu allemaal in het lang en breed in het Russisch verteld en dan in verkorte versie horen we het in het Engels. In een wachtzaal in Japan wordt de stilte en de rust gerespecteerd, hier praat iedereen hard en verstaan we er ook niets van.

Vanavond laat komen we aan in Brussel en slapen nog even uit. Daarna kunnen we op adem komen, thuis. Terug denken aan ons warm familiebezoek in Blenheim, Canada. Vandaag bladerden we nog eens door de foto’s van British Columbia en Alberta. Mooie momenten en een heerlijke rondreis was dat. Frans Polynesië had dan weer dat zon en zand gehalte waar vele toeristen op zoek naar zijn. Maar mooi en idyllisch is het zeker. We denken vooral terug aan ons verblijf op Raiatea en Taha’a waar we onder strooien daken zowat buiten sliepen. Om zes uur in het donker en om zes uur ’s morgens volle bak zon. Daarna de frisse periode van onze reis in Nieuw Zeeland. Heerlijk om er terug te zijn en onze vrienden terug te ontmoeten. East Coast met postkaartfoto’s soms om de 500 meter. We reden er vaak dubbel zo lang over een traject dan de andere weggebruikers.  En dan Fiji, om uit te rusten in een hotel dat net een zwakke week had. Personeel had dan ook alle aandacht voor ons. Fiji heeft ons gecharmeerd, de zee zeker. We zullen ons de spannende momenten van de verloren geraakte bagage in HongKong blijven herinneren tijdens onze verplaatsing naar Japan. En Japan, dat is nog eens wat, met dank aan de wereldbeker rugby die ons naar dit land leidde. We komen hier nog terug. In vele aspecten heeft het land en zijn bevolking ons ingepakt niet tegenstaande de taalbarrière.

We hopen dat onze inspanning om deze blog zo dagelijks mogelijk te verzorgen u allen heeft geboeid en hopelijk niet verveeld. Dank aan de volgers die vaak reageerden, sommigen zelfs bijna dagelijks op de blog op Facebook of Whatsapp. Het gaf ons het gevoel dat we duidelijk niet alleen op reis waren en dat jullie met ons mee waren. We hebben een heerlijke reis achter de rug die  ons nog lang zal heugen. We hebben jullie ook uitgelegd waar heugen vandaan komt, niet? De fotoboeken zullen  nog zo veel meer te vertellen hebben, maar daarvoor moet je maar eens langskomen. En de redactie voegt hier aan toe … maar dat zal nog wat tijd vergen.

Dank ook aan Air Trek en Best of Travel voor de hulp bij de organisatie van onze wereldreis.

Vending machines keep following us, even in Russia

What keeps people busy when they have to wait

Watching tv on the plane

And the Japanese, they sleep

Last chance for shopping

Drinks are on the house, when we get home

Sorry , we were not long enough in Russia to buy these

Planes getting ready to take us home